Die skoenlappers raak weg.
Ek is bang vir wat ons doen. Met onsself. Ons praat onsself besig om ons werk te behou, definieer onsself moeg om ons rus te verdien, praat onsself suksesvol om materialisme te regverdig.
Maar ons word nie stil nie. Baie stil. Lank stil. Kalm stil. Bang stil. Dood-stil…Skoenlappervlerkfladderhoor-stil. Ons doen dit nie.
En nou hoor ons dit nie. Die skoenlapperfladdervlerkgeluide van ons drome, wat huiwer bo ons oë, en wegraak in ons versnelde visies, versmoor word in ons beperkende missies – toegevou word in die binneblaaie van gejaagde lewensboeke. Om daar fyngepars te word en dan hartkloploos die tema van ons lewensreis probeer beïnvloed. Sonder hoop.
Maar ons hou aan met ons doendinge en dinge doen. Die moets en makabere verpligtinge. Met die hoop op EENDAG. Maar EENDAG is dalk net een dag. En eendag is ‘n gevaarlike dag, want dis ‘n dag van terugkyk.
Eendag was daar…
En dan is eendag weg. Saam met die wind. Versonke in die harspan van tyd. En daar sit jy dan met eendag in jou geplooide hande. Eendag kruip weg in ‘n oumenstehuis met klein kamertjies, die lewenspols van nou – die verkalkende are van dan.
Ek is soms bang vir eendag.
Want die storie van eendag word vandag geskryf. En ek sien niemand met ‘n klein kinderspeelgoednetjie nie. ‘n Sommer net net. Soek die net gerus – dit lê in stilte.
‘n Net om die skoenlapperdrome van vandag vir eendag te vang.
No comments:
Post a Comment