Thursday, September 21, 2006

Die Storiediewe

Eendag lank, lank gelede, in ‘n land ver, ver hiervandaan was daar ‘n storie. Die storie was jou storie. Dit was ook my storie. Om die waarheid te sê, dit was ons almal se storie.
Ons was die kinders van die storie, die karakters wat die storie gemaak het. En die storie was mooi, want ons het die storie moedig betree, as ridders en prinsesse.
In die eerste hoofstuk was ons totaal afhanklik. Ons was sonder tande en kon nie eens kruip nie, praat nie eens van loop nie. En die avontuur het begin.
Na vele maande van kopstamp, val, siek wees, seerkry, herstel en weer val, het ons die toppunt van ons kreatiwiteit bereik. Ons was so geïntereseerd om die wêreld te verken, dat ons Peuters genoem is. Ons was op die kruin van ons koningryk. Ons het gelag, en ja ook gehuil, wanneer ons so gevoel het.
Ons storie was mooi.
En toe kom die Storiediewe. En hulle kom steel ons mooi stories. Ons het ernstig en haastig geword. Wanneer ons speel, het ons gespeel om te wen. Wanneer ons werk, het ons gewerk om onsself te bewys. En wanneer ons bou, het ons meer mure as vensters gebou. Veral tussen mekaar.
Dit was alles deel van die meesterplan van die storiediewe. Hulle het meegebring dat ons al minder gelag het, weinig gehuil het, en ‘n nuwe maatjie gekry het.
Maatjie se naam was Stres. Maatjie het hom voorgedoen as verskaffer van energie, ,maar maatjie was ook besig om ‘n rekening op te stel wat ons weldrae sou moes vereffen. Maatjie het ons vertel dat daar min tyd was, maar tyd het nooit verander nie. Elke dag het steeds 24 uur gehad. Maatjie het aardse skatte as beloning aangebied vir dié wat saam met hom gegaan het. En eendag kom Maatjie en steel die gesondheid uit ons storie. Ons het nooit geweet dat hy elke dag ‘n stukkie wegdra nie!
En dan onthou ons dat ons nie met die verkeerde Maatjies moet speel nie.
Maar dan is dit te laat.
As jy dink iemand is besig om jou storie te steel. Gaan gerus vanaand en steel hom terug. Dis makliker as wat jy dink.
Want ons is die diewe van ons eie stories.

No comments: