Die langer dae is oppad!

 Die jaar het gedraai. Ja, die dae gaan nou weer langer word en hopelik sal die koue ook geleidelik wyk. Ek het geen probleem met die winter nie, dis net dat die kort dae soms vir die kinders te veel raak. Daar is nie genoeg dagligtyd om van hulle energie ontstlae te raak nie, en dan wil hulle dit in die aande uitbaklei.

Die natuur het my deksels vinnig ‘n streep getrek. Net die ander dag was ek die stout kind met wie geraas is omdat ek nie my broers en susters in vrede kan laat nie. Nou is ek die pa wat die raaswerk doen. En dit het te vinnig gebeur.

Ek is doodseker my ouers sit in die hemel en giggel oor my frustrasies.  En ja, hulle het dit sien kom. Ek dink nie my pa het ooit bedoel om ons te vervloek nie, maar ek onthou nog baie goed hoe hy eendag, duidelik uiters gefrustreerd met die toestand van die motor na ‘n aand by die inry, vir ons sê:  “Mag julle kinders eendag tjips en vetterige goed in julle motors eet, sodat julle kan voel hoe dit voel.” Wel, ek voel deesdae hoe dit voel. En pa se woorde spook elke dag.  Veral as ons die lang pad vat.  Dis ook nie asof ek ondersteuning kry nie.  Arné beskou reis as vervoer.  Jy ry ver, en die kinders moet ge-voer word.  Dus is ek die defeated minority, soos Julius Malema dit sou stel.

Nou, synde in die minderheid, en synde oorwonne, ly ek maar die laaste tyd in stilte.  Tog, ek glo die lente gaan alles verander.  Ek glo al die afgelope ses jaar so, en miskien is ek besig om glo en hoop te verwar. Nou moet ek sê ek het al ‘n bietjie vrede oor die motor, maar die kinders se winteraand gestry en bakleiery kan ek nog nie verwerk nie. Nie oor enige ander rede as die feit dat hulle oor totale sinnelose, nietige en irrelevante dinge baklei nie. Benno sal sommer uit die blote vir Anienie sê dat sy lui is, of dat sy een van sy albasters gesteel het. Dan word die ouer-as-prokureur ingeroep, en minute later is mens besig met een of ander veldslag wat nooit eers deel van jou eie oorlog moes wees nie.

Teen die einde van die aand is die prokureur die skuldige en die kinders het vrede met mekaar gevind. Hulle is immers nou in dieselfde span – die span wat die badkamervloer in ‘n swembad omvorm en die nie-lineêre verstrooiing van klere rondom die wasgoedmandjie met die grootste grasie vervolmaak.

Teen die einde van badtyd het ek gewoonlik al meer dreigemente uitgedeel as wat Bush vir Hussein uitgedeel het, en slaan ek pap op die bed neer.  Dan kyk ek na die horlosie en sien dis nou eers 7 uur.

Die aand gaan begin.

Ek kan nie wag vir die lente, die somer, die warmte, en ja, meer as alles, die langer dae nie!

Die Paashaas, Kersvader en Jesus

Na ‘n paar weke van aktiewe rondhardloop is diehele gesin ‘n paar aande gelede vroeg in die bed. Benno gesels nog salig oor die vakansie, Anienie lees boek, en mens dink net dat alles vir ‘n keer rustig is. En dit is net toe die bootjie na droomland vertrek dat iets my en Arné gelyk laat regop sit.

Iemand huil.

Benno.

Dis nie een van daardie harde maagpynhuile nie. Hy snik saggies maar deurdringend. Ons wil dadelik weet wat fout is.

“Dis Jesus…”

Nou is ons albei meer wakker.

“Wat van Jesus?” vra Arné.

“Ek weet nie of Jesus regtig is nie.” Nou as ons nog nie helder wakker is nie, dan is dit die woorde wat mens dadelik wakker skud.

“Julle sien, Kersvader is nie regtig nie, die Tandmuis is nie regtig nie, en die Paashaas is nie regtig nie. Julle het vir my gesê hulle bestaan en bring vir my goeters. Nou weet ek hulle was nooit regtig nie. Dit was julle wat al die persente gebring het. Hoe moet ek nou weet of Liewe Jesus regtig is?” Hy snik steeds kliphard. “En hoe weet ek of Adam en Eva nie gejok het oor God nie? Hoe weet ek hulle was regtig?”

Nou teen hierdie tyd het Anienie haar boeke neergesit en staan sy bedremmeld, bedroë en bekommerd nader. Bedremmeld oor sy amper aan die slaap was, bedroë omdat die vrae haar ook onkant gevang het, en bekommerd oor haar broer se skielike gebrek aan geloof.

Dis in tye soos hierdie dat ek dankbaar is vir Arné. Terwyl ek dadelik skuldig voel oor waar ek as ouer die pad so byster geraak het, sit sy saggies haar hande om die kinders se skouers. Sy verduidelik met deernis en liefde. Benno raak geleidelik rustiger. Vrede daal oor sy gesiggie neer. Wie weet waaraan hy alles gedink het – die hemel wat dalk nie bestaan nie, - en waar sal die dooie oupa’s dan wees, die gebede vir die armes en siekes wat op dooie ore sou val, al hierdie dinge wat dalk so verskriklik waardeloos sou wees as Jesus nie bestaan nie.

Toe Benno uiteindelik met vrede op sy gesiggie aan die slaap raak, kan ek lank nie slaap nie. Ek dink oor al die wonderlike geskenke wat mens vir jou kinders gee. Maar ook die feit dat jy vergeet dat jy ook lank gelede ‘n wonderlike geskenk ontvang het.

Dink net. Kersvader, die Tandmuis en die Paashaas – hulle bring geskenke, maar niemand sien hulle nie. Jesus se vergifnis is ‘n geskenk. ‘n Sigbare geskenk. Mens sien dit in die lewens van hulle wat werklik glo.

My grootste geskenk aan my kinders sal sekerlik wees om nie deur te vertel nie, maar deur reg te lewe vir hulle te wys dat Jesus regtig bestaan. Om die Paashaas, Kersvader of die Tandmuis te wees is maklik.

Om ‘n voorbeeld te wees is ‘n lewenstaak!