Die twee seuntjies het visgevang. Die son het net-net sy kop oor die horison gelig. Hulle was vasgevang in hulle konsentrasie terwyl hulle groen netjies deur die water gesleep het. Spatsels water teen die lig. Dit was kompleet of die tyd tot stilstand gekom het.
Die branders het hier en daar tot by hulle voete gestrek waar hulle weerkaatsings uit die seeswembad terugreflekteer het. Twee seuntjies vasgevang in die oomblik.
En wat ‘n gawe is dit nie.
Maar ons wil doen. Alles gelyk.
En dis gek.
Dit besef mens as jy kyk na twee seuntjies wat visvang. Selfoonloos en stressloos. Gemaklik. Totdat die omgewing, vriende of groepsdruk hulle voorsien van tegnologie wat hulle noop om werklikheidsoomblikke met digitale oomblikke te vervang.
Ja, daar is sprake van virtuele realititeit (virtual reality), maar dis nie meer sprake nie, dis reeds daar. Daar is ‘n digitale realiteit wat ons van ons omgewing vervreem. Ons verloor die sonskyn en stap. Ons verloor die vars lug en die draai van die seisoene.
Want tegnologie neem ons na ander plekke.
Plekke waar ons nie is nie. Waar ons nie
Die seuntjies het nie ‘n enkele vis gevang nie.
Maar hulle was só gelukkig.
Ons is dit ook aan onsself verskuldig om nou en dan net weer die wonderlikheid van die wêreld te waardeer.
Eerstehands. Nie digitaal nie.
Soos kinders wat visvang.
No comments:
Post a Comment