Toe Arné my die eerste keer van hulle planne vertel was ek nie heeltemal seker of die dag ‘n sukses sou wees nie. ‘n Kleuterskole-Bulletjie-Rugbydag. Tog, daar is niks wat ‘n paar entoesiastiese ma’s nie kan regkry nie. En toe die grondwerk gedoen is, was daar geen keer aan die veldbrand nie. Verskeie ander kleuterskole was nog versigtig, maar sodra pa’s van die byeenkoms gehoor het , was daar geen keer nie. Al rig pa af, Boeta se span sal speel!
Elke keer as Arné my vertel het wat nog beplan word, het ek swyend geluister en gewonder hoe hulle dit gaan regkry. Rugbyvelde moes bespreek word, Cheetah-spelers wat kom handtekeninge uitdeel, geborgde pakkies met rugbytoerusting vir die seunjies wat deelneem, skeidsregters wat die wedstryde beter kon blaas as wat Marius Jonker die Cheetahs se wedstryd teen die Sharks geblaas het. Dit is gelukkig maklik, synde jy net twee oë nodig het.
In die week voor die rugbydag draai alles toe skeef. Die wintterreënvloede en koue fronte tref Bloemfontein soos dit nie in die afgelope twintig jaar gebeur het nie. Teen Donderdagaand is die velde wat hulle kon gebruik nie meer beskikbaar nie, en word sterk getwyfel of die dag moet voortgaan. Teen Vrydagoggend is die daar tentatiewe velde beskikbaar. Nou is daar nie meer omkeer nie.
En Saterdagoggend word ons geseën met ‘n lieflike Vrystaatse windlose sonskynwintersdag. 27 Spanne daag op en die entoesiasme het geen einde nie. Almal wil tekkel, maar niemand wil getekkel word nie. Daar is blitsige vleuels en stadige stamperige stutte. Elkeen wil ‘n drie druk. Afrigters en ouers hardloop agter die bondeltjies balgrypers aan en verdeel hulle aandag tussen aanmoedig en troos. Sommige seuntjies huil nog oor hy getekkel is, dan moet hy weer tekkel, en word terstond teruggewerp in die stryd.
Langs die kantlyn skreeu een vir ‘n ander dat hy hom gaan tekkel. Die arme slagoffertjie kry ‘n glas water en loop die res van die dag daarmee rond – indien iemand lyk of hy nader kom skreeu hy: “Moet my nie tekkel nie, ek gaan mors!” En tussen al die opgewondenheid, ouerlike-inspirasie en gesellige sosaties deur word ses-en-dertig pragtige rugbywedstryde gespeel.
Intussen het verskeie Cheetah spelers handtekeninge uitgedeel. Hoe verder die dag vorder, hoe meer het ek waardering vir elke ouer en onderwyser wat van ‘n blote gedagte ‘n besonderse dag kan maak. Ja, daar is baie spanning, dinge loop dikwels verkeerd in die aanloop, maar op ‘n pragtige Saterdag besef ek weer dat mense wat groot drome opvolg met harde werk altyd aan die wenkant van die wedstryd van die lewe gaan wees.
Al word hulle so nou en dan getekkel.
No comments:
Post a Comment