Skoonma se vakansie deel 2

Iemand vra my na aanleiding van verlede week se artikel: “Nou hoe kan jy jou skoonma sommer net wegstuur?” Ek weet nie of die persoon oor my skoonma bekommerd is, en of hy ‘n plan het met sy eie skoonma nie. Maar kom ek vertel hoe die hele avontuur begin het...Net om my onskuld te bewys…
Kort voor kersfees maak skoonma die aankondiging.
“Ek wil Zeerust toe.” Vier woorde wat my lewe kan en gaan verander.
Die hele familie kyk wes en ek kyk na skoonma. Sy wil hierdie kersfees by my swaer gaan kuier. Dis haar weg-van-die-van Niekerks kersfees. Sy verdien ook haar rus.
En Zeerust is ver. Vrek ver.
Benno en Anienie is steeds uitgeput van die rit see toe. Hulle dreig om tuis te bly. Alleen. Arné kyk afwagtend na my. Die hele Bybelse ding van die man wat die verantwoordelikheid moet dra weerkaats in haar oë. So ek het ‘n probleem. Maar elke probleem het sy oplossing!
Voyager Myle.
As ek skoonma tot op Pretoria kan kry is sy oor die Vaalrivier. Dan is dit die Gauteng niggies en nefies se plig om haar te help…Dis ‘n ongeskrewe reël in die familie. Ek het dit pas uitgedink.
Ek het genoeg voyager myle vir ‘n eenrigting vlug na Johannesburg. Net Net.
En vir mens se skoonma het jy net eenrigting vlugte nodig. Dan nie?
Maar niks is maklik as dit by my skoonma kom nie. O nee. Op ‘n warm Bloemfontein middag jaag ek deur Bloem se strate – skoonma se maag was ongesteld en nou is ons laat vir die vlug…
Die hele familie is saam. Snaaks die katte het by die huis gebly, en nie saamgekom om hulle mentor en vriendin te kom afsien nie.
En dis op die lughawe dat die moeilikheid begin. Daar is massas mense. Êrens tussen kaartjies en tasse verloor ek kontak met die res terwyl ek en skoonma voortbeur na die sekuriteitsafdeling. By die x-straal masjien wil hulle my nie deurlaat nie. Soos ‘n goeie skoonseun betaam roep ek sekuriteit nader. Iemand moet seker maak skoonma kom veilig op die vliegtuig. Sy is immers al oor die sewentig en kan dalk op die verkeerde vlug klim. En dan sal ek haar in die Kaap moet gaan haal. Die Kaap val buite die jurisdiksie van die Gautengse neefs en niggies…
En Kaap toe gaan ek nie.
Tussen die massas en die sekuriteit dwaal skoonma deur die metaalverklikkers en x-straal hekke. Terwyl die strome ander passasiers by my verbybeweeg sien ek skoonma verdwyn. Maar skielik wuif die sekuriteitswag vir my. Eers dog ek hy is vriendelik. Toe sien ek hy wink my nader. En hy lyk ernstig.
Ek beur tussen die passasiers deur terug. Die sekuriteitswag se lippe vorm een woord. Met my beste lippetaalleestegnieke ontsyfer ek dit:
“Firearm.”
Skoonma het ‘n pistool by haar…in haar handsak!
En oor die luidspreker hoor ek hoe hulle na skoonma roep. In die taal van SA Express:
Passenger Wessels, still delaying fllight 1007 to Johannesburg, you must board now please.
Maar passasier Wessels is besig om met die sekuriteit te argumenteer – niemand vat sommer net haar rewolwer nie. En daar is nog koeëls ook. Hulle moet eers met haar skoonseun praat.
En daar staan ek. Volbaard na die vakansie. Plakkies en kortbroek. Hemp hang uit van die jaagtog lughawe toe en die tasse se dra…
Iets in die lyn van Osama Bin Ladin.
Die res van die storie het ek laas week gedeel, maar my enigste advies vir die wat na aanleiding daarvan planne met hulle skoonma’s het…
Dis nie sommer net van aflaai nie…