Oor die paastyd

Die storie het wyd geloop. Soos stories mos maar doen. En later het niemand meer geweet wat die waarheid was nie. Nie eers die mense wat naaste aan die storie geleef het nie. Want saam met die veroudering het die verbeelding dikwels parte gespeel. Mens kan uiteindelik nie meer tussen droom en werklikheid onderskei nie.
Maar vir haar het dit saak gemaak.
Sy het alles probeer onthou. Nie omdat sy nie kon vergeef nie. Maar omdat dit haar van menswees geleer het.
Want, na alles, dit was háár kind.
Sy het onthou wat ‘n weerlose baba hy was. En daarna, die harde werk saam met sy pa. Hy was goed met sy hande. ‘n Natuurlike aanleg. Iets wat later alles soveel erger sou maak.
En sy glimlag.
Veral vir ander mense. Hy was soms sku, soos kinders maar is. Maar merendeels was daar die glimlag. ‘n Hemelse glimlag. Snaaks, jare later was dit die glimlag wat nie wou wyk nie. Selfs nadat hy weg is, het die glimlag in die aand na haar teruggekeer. Asof hy wou hê dit moet vir altyd daar wees.
Sy het dikwels gewonder hoekom die storie haar pad moes kruis. Sy het immers nie daarvoor gevra nie. Soos wat niemand vir uitsonderlike stories vra nie, want uitsonderlike stories verg uitsonderlike mense. Ronde karakters, so noem hulle dit in die letterkunde. En bo-en-behalwe die karakters is daar die uitdagings. Dinge waarvoor ander mense nie kans sien nie.
Gelukkig het hy darem sy vriende gehad. ‘n Uitsonderlike spul. Uiteenlopend nogal, maar deurlopend by hom. Sy het hom dikwels gewaarsku oor vriendskappe. Want aan jou vriende sal jy geken word het die ou mense gewaarsku. En hulle was reg. Vriende vorm mens. Hulle bou jou. Hulle verraai jou selfs. Hulle is ook mos maar mense.
En wat in haar herinnering gebly het was hoe sy regstaanhande gebloei het toe hulle hom aan die kruis vasgeslaan het. Die spykers deur die sagte vleis. Die hartseer van sy dors. Die wete dat hy deur verskriklike pyn gaan.
En terwyl sy daar staan het sy onthou hoe hy eendag met ‘n blom na haar gekom het.
Dis vir jou, Mamma.
En sy het ‘n laaste keer na die kruis gekyk. En geweet wat die boodskap was wat nooit sou vergaan nie:
Dis vir jou!
En dit is wat van jou so ‘n uitsonderlike karakter in ‘n besonderse storie maak.