Daar is 'n inboorling op my stoep

Benno is ‘n digitale inboorling. Dit beteken op die rype ouderdom van ses het hy geen vrees vir rekenaars, knoppies of sagteware nie. Hy het reeds die dvd speler by twee geleenthede ge-childlock. Dit het bloot beteken dat ek twee keer ongeveer ‘n uur met die handleiding moes spartel voordat die ding weer kon werk. Hy kon geen verduideliking gee van hoe dit gebeur het nie, maar ‘n week later het hy dit weer gedoen. Die Childlock moet keer dat die kinders nie met die dvd se knoppies torring nie, maar, soos my ma sou sê: “Ai, vandag se kinders!”

Ek is een van die wat regtig probeer om by te bly met die tegnologie. Maar my generasie bly die digitale immigrante. Ek karring nie graag waar die rekenaar nie jeuk nie, en my vingers is nie sms-gereed nie. Digitale inboorlinge se vingers is rekenaargereed en krioel soos miere oor enige sleutelbord, hetsy dit ‘n selfoon, rekenaar of i-pod is. Die verstommende is hoe hulle presies weet watter knoppies om wanneer te druk. Sonder handleidings. Hulle laat waai somme net.

Ek en Arné se groot verantwoordelikheid is om te keer dat Benno nie te veel ure agter die rekenaar spandeer nie. Sy tweede belangsteling het van dinosaurusse na swaarde begin skuif, danksy die Hercules rekenaarspeletjie natuurlik. Hoe anders?

Dus moet ek nou in die middag aan swaardgevegte deelneem. Maar dis nie regverdig nie. As ek lyk of ek wen word reken hy sommer: “Pappa ek is nou ge-charge, ek kan niks oorkom nie.” Of: “Ek het nog twee lewens.” En soms gooi hy my met potion. Menige ouers sal dink ek lei my kind verkeerd... Die feit van die saak is ek probeer net die tyd spandeer om te weet wat in sy kop aangaan. Om aan hom te verduidelik dat mens steeds net een keer lewe, en dat geen mens ge-charge is nie. Juis daarom moet mens die lewe respekteer. Maar om ook te verstaan dat hy in ‘n ander wêreld as ek grootword, ‘n wêreld wat ek nooit sal verstaan nie, maar ek sal aanhou probeer, en aanhou om tyd met hom te spandeer.

Want sy wêreld kan ongelukkig nie ge-childlock word nie. En kyk ek in die koerante dan weet ek dat ek twee realiteite het waarteen ek my kinders moet beskerm, die realiteit van misdaad en die virtuele realiteit wat die rekenaar skep. Dis inderdaad nie ‘n maklike taak nie.

En ek is nie eers ge-charge nie. Daar is ook geen potion nie. Die enigste power wat ek het, is die tyd by my kind.

Ek hoop ek kan volhou.