Trane oor my geliefde land

Die skoolskoene het onder die plastieksak uitgesteek. Twee skoene. Sy was twaalf jaar oud. Ek het die koerant opgetel en begin lees. “‘n Skrander student”, het die berig vertel. “Sy het onlangs nog in haar skooljoernaal geskryf dat sy een groot vrees het, en dit was dat iemand by hulle huis sou inbreek.” Terwyl ek lees voel ek die hartseer en woede in my opwel. Hoekom? Hoekom moet kinders in die kruisvuur kom terwyl misdadigers doen wat hulle wil.
Wat het van ons kastige sonskynland en ons sogenaamde reënboognasie geword? ‘n Duister land en ‘n transformasie-sirkus. En dan die vraag? Wat moet ons doe nom te keer dat dit nie erger word nie? As dit kan erger word vir sommiges. Want daardie aand toe ek my kinders nagsoen en ek en Arne vir hulle storie lees, weet ek van nog ‘n ma wat vanaand in die leë kamer van haar vermoorde kind staan. Alles terwyl politici rieldanse doen en die polisie magteloos wonder oor watter hoë ampsbekleder volgende arresteer gaan word.
En ek wil nie soos Job myself met ‘n potskerf sit en krap nie, maar ek weet ook – as ons, en met ons bedoel ek nie ons armsalige verdeelde regering met hulle nuttelose munisipale en oorbetaalde eskom topbestuur -pionne nie. Ek praat van elke landsburger, wit en swart, wat hierdie land wil help oorleef. As ons iets kan doen wil ek dit eerste doen. Maar wat?
Wat staan elkeen van ons te doen as mense deur lafaards met gewere uit hulle motors gedwing word, as daar in die nag onder die sluier van duisternis ingebreek word, en as onskuldige skoolkinders in die kruisvuur tussen misdadigers en alarmmaatskappye sterf?
En ons kinders kry swaar. Soos die vierjarige dogtertjie by wie se huis hulle ingebreek het, wat die volgende dag vir haar ouma vra om haar hand mooi vas te hou, “sodat hulle my nie sal kom steel nie, Ouma.” ‘n Kollega vertel dat hulle by sy huis ingebreek het, sy kinders moes gaan vir berading. En so hoop die stories op. En daarmee saam die gevoel van hopeloosheid en ja, selfs vrees. DIe emigrasiesyfer styg terwyl die onwettige immigrante in hulle duisende die land binnestroom. Tussen alles deur probeer ek sonstrale soek. Iets wat lyk soos die flikkering van hoop.
‘n Liggie aan die einde van die tonnel
Maar ek sien nie die lig nie – daar is beurtkrag – en hierdie keer sal ons self die krag moet opwek om die liggie te laat brand.
En ja, ons kan, daar is baie maniere, baie voorstelle. Hou die buurte skoon, kry ‘n goeie sekuriteitsmaatskappy, koop ‘n kragopwekker…
Maar dit gaan nooit die skoolskoene onder daardie plastieksak uithaal nie, dit gaan nooit daardie dogtertjie toelaat om weer haar ouers nag te soen of uit te sien na Valentynsdag of haar verjaardag of kersfees nie.
Jare terug het Alan Paton gehuil oor sy geliefde land.
Vandag doen ek dit ook. Gun dit vir my, want ons staan te min stil om te sien wat aangaan, maar elke keer as iemand sinneloos sterf, sterf daar iets in elkeen van ons.